اثر هیپراینفلاسیون ریه و ساکشن داخل نای بر ضربان و ریتم قلب و فشار سهمی اکسیژن خون شریانی بعد از عمل قلب باز

زمینه : ساکشن داخل نای و هیپراینفلاسیون ریه ها یکی از مهم ترین مداخله های پرستاری است که موجب تغییر تعداد ضربان و ریتم قلب و فشار سهمی اکسیژن خون شریانی ( 2 o a p) می گردد. هدف : این مطالعه به منظور تعیین اثر هیپراینفلاسیون ریه ها و ساکشن داخل نای روی تعداد ضربان و ریتم قلب و میزان 2 o a p انجام شد. مواد و روش ها: ابتدا یک دقیقه قبل از شروع پروتکل ، تعداد ضربان و ریتم قلب و میزان 2 o a p ثبت شد. سپس با اکسیژن 100% سه بار تهویه با حجم kg ml/ 10 داده شد و بعد ساکشن داخل نای به مدت 10 ثانیه انجام گردید. این عمل سه دفعه تکرار شد و میزان 2 o a p بلافاصله ، 60 و 165 ثانیه بعد از اتمام پروتکل اندازه گیری گردید. هر دو ساعت هیپراینفلاسیون ریه ها با حجم های kg ml/ 14 و 18 برای همان واحد قبلی تکرار شد و تغییرات تعداد ضربان و ریتم قلب در طی مراحل مختلف پروتکل با حجم های مختلف یادداشت گردید. یافته ها: تعداد ضربان قلب در حین مراحل مختلف پروتکل با حجم های مختلف نسبت به مرحله کنترل افزایش معنی داری را نشان داد. هیپراینفلاسیون و ساکشن موجب بروز اکستراسیستول و تاکیکاردی سینوسی گردید. 2 o a p بلافاصله ، 60 و 165 ثانیه بعد از اتمام پروتکل نسبت به مرحله کنترل، افزایش معنی داری را نشان داد. (05/0p<). نتیجه گیری : هیپراینفلاسیون ریه ها و ساکشن داخل نای نه تنها موجب هیپوکسمیا نگردید بلکه موجب افزایش 2 o a p نیز شد. ولی علی رغم عدم هیپوکسمیا ، تاکیکاردی سینوسی و اکستراسیستول مشاهده شد که بیشترین میزان بروز آنها در هیپراینفلاسیون و ساکشن سوم بو